Photos by Nikos Vardakastanis
Text by Titania Matina
Σε Κυκλαδίτικο μυχό. Μια προσομοίωση. Σαν προσομοίωση. Η ζωντανή οικοδομία προϊστορικών Ξεστών, χτισμένη α-σκόπως επι-μελημένα. Με το σοφό της αρμολόγημα βυθισμένο στη γη. Κάτω απ’ τα βήματα. Κάτω απ’ το βλέμμα. Σαν αποκάλυψη ανασκαφής, δουλειά θαυματουργή μιας αρχαιολογίας της σκόνης, που ’χει με κόπο απομακρύνει γύρευε πόσα στρώματα, πόσες επαλληλίες καταστροφής.Χτίστηκε ό,τι απομένει... Αστραφτερές αντανακλάσεις μιας ζωής που χάθηκε. Σχεδόν όπως θα το ’νοιωθε το πράγμα ο ποιητής: “Την άγγιξες, θυμάσαι τον ήχο της; Κούφιο μέσα στο φως,σαν το στεγνό πιθάρι στο σκαμμένο χώμα.”Κι απέναντι ακριβώς, φάτσα στο βλέμμα και με θάλασσα στο βάθος του.Σπάραγμα, λες, από κυκλαδικό ειδώλιο.Τρέχουσα σπείρα με άρωμα γυναίκας.Ξαναθυμήθηκα το ποίημα:“ένα σημείο σκοτεινό που ταξιδεύει σαν το ψάρι μέσα στην αυγινή γαλήνη του πελάγου και το βλέπεις:ένα κενό παντού μαζί μας.”(Οι στίχοι που παρατίθενται είναι από το ποίημα “Βασιλιάς της Ασίνης” του Γιώργου Σεφέρη.)